Zespół cieśni nadgarstka

Budowa nadgarstka

Nadgarstek to niezwykle złożona struktura, składająca się z ośmiu kości połączonych między sobą wieloma więzadłami. Łącznie ograniczają przestrzeń, przez który przechodzą nerwy, naczynia oraz ścięgna mięśni zginających palce.

Ten obszar, zwany kanałem nadgarstka, może ulec zwężeniu, co prowadzi do ucisku na jeden z nerwów – nerw pośrodkowy.

Przyczyny schorzenia

Za jeden z głównych czynników wpływających na możliwe pojawienie się zespołu jest zaburzenie odżywiania włókien nerwu pośrodkowego. Spowodowane to jest jego długotrwałym i intensywnym uciskiem. Może to wynikać z pourazowych lub zwyrodnieniowych ograniczeń kanału nadgarstka.

Innymi przyczynami są reumatoidalne zapalenie stawów, zapalenie ścięgien czy przerost tkanki kostnej po wcześniejszym złamaniu nadgarstka.

Grupy ryzyka

Zespół cieśni nadgarstka to choroba, mogąca się pojawić w każdym wieku. Najczęściej jednak występuje u osób po 50 roku życia, zwłaszcza kobiet. Bywa, że łączy się z przebiegiem chorób reumatycznych. Zazwyczaj zajęta jest ręka dominująca, ale zdarzają się sytuacji, gdy obie są dotknięte schorzeniem.

Wystąpienie zespołu wiążę się z przeciążeniem mięśni zginaczy palców. Można się go nabawić uprawiając sport: tenis, badminton, squash, gimnastykę, kolarstwo albo przy wykonywaniu pewnych rodzajów pracy: szycia, stolarstwa czy pisania na komputerze.

Istnieje także wiele czynników i okoliczności sprzyjających powstawaniu tego typu schorzeń. Rozwój zespołowi cieśni nadgarstka zapewni długotrwałe narażenia na wibracje (np. przy pracy młotem pneumatycznym), a także ciąża, cukrzyca lub wrodzony wąski kanał nadgarstka.

Leczenie

Leczenie składa się tak naprawdę z 3 etapów. Na początku stosuje się unieruchomienie, mające na celu rozpoczęcie procesu gojenia się tkanek poprzez oszczędzanie uszkodzonej kończyny. W tym stanie wymaga się od pacjenta zaprzestania na określony czas uprawiania sportówm, takich jak: badminton, tenis, kolarstwo, a także niektórych typowo domowych czynności, które mogą powodować ból: otwierania słoików i puszek, siekania, krojenia i szycia.

Szczególnie zalecane jest chłodzenie nadgarstka. Najlepsze efekty daje masaż kostkami lodu lub przykładanie specjalnych okładów. Warto skorzystać z opasek uciskowych bądź bandaży elastycznych starannie opatrując nimi chorą kończynę. Pamiętajmy o uniesieniu przedramienia tak, aby dłoń znajdowała się powyżej nadgarstka.
Kolejnym etapem jest udanie się do rehabilitanta.

Jest to absolutna konieczność, można także udać się po poradę do doktora. Lekarz prawdopodobnie zaleci przyjmowanie leków przeciwzapalnych oraz przeciwbólowych, a także skieruje na fizykoterapię, która jest jednocześnie ostatnim etapem kuracji. Często łączy się ją z kinezyterapią, czyli leczeniem ruchem.

Chory poddawany jest wówczas masażom, elektroterapii, terapii zimnem i ciepłem, mobilizowane są także jego stawy. Rehabilitant powinien pomóc nam w opracowaniu skutecznego zestawu ćwiczeń, wspomagającego dalsze leczenie. W przypadku braku rezultatów w postaci poprawy stanu pacjenta, możliwe jest wykonywanie zastrzyków sterydowych oraz postępowanie operacyjne.

Autor:

Dawid Kącki

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy zespołu cieśni nadgarstka